نسل “زِد”، جایگزین مسی، رونالدو، فدرر و همیلتون

به گزارش “ورزش سه”، دایناسورهای ورزش رفته رفته رو به زوال و محو شدن هستند. قهرمانانی که در تمام این سال ها گمان می رفت پادشاهی شان بی پایان است و سال ها به خاطر دوام موفقیت های شان و سلامت ذهنی و میل به بهترین ماندن تحسین می شدند. برای انگیزه ای که اجازه نمی داد تسلیم شوند. برای تسلیم شدن در مقابل آموزه های علمی جدید، جهت آماده سازی مسابقات که روز به روز بهتر و بهترشان کرد و برای اخلاق کاری شان. اینها هنوز قابل احترامند و میل به ادامه دادن شان قابل تحسین.

سه تنیسور برتر تاریخ همچنان می درخشند. نادال، فدرر و جوکوویچ با 60 قهرمانی گردند اسلم(20 برای هر کدام) که این ورزش را تحت سیطره خود دارند. نوله 34 ساله در پایان سال 2021 تبدیل به مسن ترین شماره یک تنیس تاریخ شد. فدرر در مرز 40 سالگی و نادال هم 35 ساله است.

علی رغم افت و خیزها اما همچنان این سه بهترین های تنیس دنیا هستند. همچون سرنا ویلیامز با 23 گرند اسلم که در 40 سالگی همچون فدرر همچنان در اوج است.

 31 تنیسور در بین 100 تنیسور برتر ATP بیش از 30 سال سن دارند و چهار اسپانیایی در میان آنها هستند: نادال، آندوخار (35)، باتیستا (33) و راموس (33). 

واقعیت این است که پشت سر این سه فوق ستاره تنیس که در 15 سال اخیر اغلب اجازه ندادند هیچ تنیسور دیگری فاتح گرند اسلم ها شوند، نسلی از بهترین ها سوختند و به رویاهای خود نرسیدند.

ابراهیموویچ 40 ساله همچنان به گلزنی برای میلان ادامه می دهد(نوامبر گذشته او اولین بازیکن بالای 38 سال شد که حداقل 10 گل در یکی از پنج لیگ بزرگ اروپا به ثمر رسانده است). با تقریباً 37 سالگی و در یونایتد، کریستیانو رونالدو هنوز در استارت‌های خود، سرعتی در حد یک دومیدانی کار جوان دارد؛ سرعت بیش از 32 کیلومتر در ساعت او را در یک بازی در ماه سپتامبر اندازه‌گیری کردند، تنها چند هفته قبل از انجام صد وهشتاد و چهارمین بازی خود برای پرتغال و شکستن رکورد اروپا با بیشترین تعداد بازی ملی. به اینها ثبت 115 گل ملی و شکستن رکورد گلزنی در بازی های ملی را هم اضافه کنید.

لئو مسی در حال حاضر 34 سال سن دارد و همچنان به بردن توپ طلا ادامه می دهد و سدی شده برای جوان های فوتبال که به این عنوان برسند. خورخه مولینا مهاجم گرانادا در 39 سالگی، مسن ترین بازیکنی شد که توانسته در لالیگا هت تریک کند. هیچ کس در پنج لیگ بزرگ اروپا هم نتوانسته است چنین کاری انجام دهد.

تام بریدی کوارتربک تیم فوتبال آمریکایی “بوکانیرز”، همین چند وقت پیش در سن 44 سالگی به رکورد تاریخی در NFL دست یافت.

در بازی های المپبک توکیو، همان روزی که سیمون بایلز به پیست بازگشت، زن جوانی که نماد این است که برای نسل جدید، استرس، بدرفتاری مربیان و به خطر افتادن سلامت روان چه با کسب پیروزی و چه در ناکامی ها…. موانعی غیرقابل عبور هستند، اوکسانا چوسویتینا 46 ساله، با ژیمناستیک خداحافظی کرد. کسی که با پیراهن تیم شوروی در 17 سالگی، مدال طلای تیمی المپیک بارسلونا 92 را کسب کرد. ژیمناستی که نه برای او و نه برای هم نسلانش، چیزی به اصطلاح مشکل سلامت روان تعریف نشده بود.

در تیم اعزامی اسپانیا به المپیک 2020 توکو، چوسو گارسیا براگادو حضور داشت که در 51 سالگی شاهد مسابقه او در پیاده روی 50 کیلومتر بودیم. این هشتمین المپیک براگادو بود و کسی از این حیث بالاتر از او قرار نمی گیرد. در همین بازی ها الخاندور والورده 41 ساله نیز حضور داشت. کسی که همجنان بهترین دوچرخه سوار اسپانیاست و با قهرمانی در 38 سالگی مسن ترین قهرمان جهان لقب گرفت. او 20 بار در میان ده دوچرخه سوار برتر مهمترین تورنمنت های جهانی قرار گرفته است. او همچنان به رقابت ادامه می دهد و در 42 سالگی هم به دنبال قهرمانی است.

 پائو گاسول در 40 سالگی با تیم بسکتبال بارسا قهرمان لیگ ACB شد، در فینال یورولیگ بازی کرد و با تیم ملی اسپانیا در توکیو ششم شد و سپس اعلام بازنشستگی کرد. در توکیو، ساندرا سانچز (40)، ترزا پورتلا(39)، مایالن چورات(38)، سائول کراویوتو و دامیان کوینترو(37) نیز مدال گرفتند.

چالش ها، ریسک و جسارت

لوئیس همیلتون 36 ساله به دنبال هشتمین عنوان قهرمانی خود در فرمول 1 بود، قهرمانی ای که به او اجازه می داد تا از رکورد مایکل شوماخر عبور کند. رقیب او مکس ورشتاپن است، جوانی که احترام سرش نمی شود و او را در روغن موتور غسل تعمید داده اند، پسر یک خلبانی که بزرگ شده تا سریعتر از همه زندگی کند و حتی سریعتر برنده شود، مانند همه مردان جوان با استعداد.

در سن 18 سالگی، در سال 2016، او در مونتملو برنده شد: قبلاً هرگز کسی جوان تر از او در یک جایزه بزرگ پیروز نشده بود. پنج سال بعد، در سن 24 سال و 2 ماهگی، او همیلتون را در آخرین دور گرندپری نهایی شکست داد و قهرمانی را به دست آورد.

او خیلی جوان به نظر می رسد، اما حتی به جوانی همیلتون زمانی که اولین جام جهانی خود را برد هم نیست، در 23 سال و 300 روز در سال 2008.

 حتی به اندازه سباستین فتل در اولین تاج گذاری اش(23 سال و 134 روز) نیست. یا مانند فرناندو آلونسو در سال 2005 (24 سال و 58 روز) و آلونسو در 40 سالگی هنوز یک راننده جاه طلب است.

شاید ورشتاپن به اندازه آنها جوان نیست، اما به نوعی متفاوت است. نسل او، نسل Z، چیز دیگری است. ورشتاپن و سایر قهرمانان متولد نیمه دوم دهه 90 و حدود دهه 2000، متولدین عصر دیجیتال، متولدینی از قبل آگاه که بیش از سن خود می دانند، با بی توجهی خاص شان به سنت ها و به اصطلاح قوانین نانوشته ورزش خود؛ چیزهایی که منحصر به فردشان می کند.

آنها به مانند هواداران شان معتقدند که این تنها پیروزی نیست که مهم است بلکه روش رسیدن به آن نیز حائز اهمیت است. با پذیرفتن خطرها و چالش ها و بر علیه قوانین منطقی معمول.

امسال که ورشتاپن قالب فرمول یک را شکست( قبلاً در اولین سال حضورش در پیست اعلام کرده بود که من اینجا هستم تا بهترین باشم)، جان رام (متولد نوامبر 1994) اولین قهرمانی بزرگ خو در، مسابقات گلف اوپن ایالات متحده را به دست آورد و رتبه یک جهان شد پنج سال پیش، جان رام پسری که هنوز 22 ساله بود، به شکل جدی در حال اعلام وجود خود بود و با هر ضربه به توپ نشان می داد که آماده ورود به دنیای گلف حرفه ای و تبدیل شده به بهترین ورزشکار آن است. رام و ورزشکاران هم نسل او هرگز از باخت نمی ترسند، بلکه آنها فقط از برنده نشدن می ترسند. او در دسامبر 2016 گفت:«می‌خواهم گلف را به سطح دیگری برسانم.» در چهار سال اول حضورش در PGA، او بین شش نفر اول قرار گرفت و در دنیایی که به دنبال قهرمان و مالکی پس از تایگر وودز است، او پس از 5 سال حالا شماره یک است.

جدای از اینکه جان رام و ورشتاپن از یک نسل هستند، شیوه پیشرفت شان نیز بسیار شبیه است. بدون اینکه بخواهیم استعداد ذاتی شان، میل به ریسک کردن شان، جسارت شان در مبارزه با قهرمان قدیمی و سنتی را نادیده بگیریم، هر دو بلد بودند که چگونه با محدودیت ها بازی کنند. اینکه خطر کردن صرف خطر کردن جایز نیست. اینکه در بهترین زمان ممکن، تاثیرگذارترین تصمیم ها را بگیرند.

پس از جان رام و ورشتاپن به سومین قهرمان جوان سال 2021 می رسیم. تادج پوگاکار که در سن 23 سالگی، پیش از این دو بار برنده تور جهانی شده و در چنین مسابقاتی شانس اول محسوب می شود. او باعث شده تا ادی مرکس ملقب به آدم خوار، مطلق گرای مغرور که به مدت 50 سال کسی را رقیب نمی دید، مقابلش تسلیم شود.

مرککس در مورد پوگاکار می گوید:«پوگاکار آدم خوار جدید است.»  این البته آنقدرها هم که به نظر می رسد، یک اعتراف ساده نیست.

مرککس می‌توانست رمکو اونپوئل بلژیکی متولد 2000 را به عنوان شماره یک جدید انتخاب کند. یا به بلژیکی دیگر، ووت ون ارت یا به متیو واندر پل هلندی اشاره کند، مسن ترهای نسل Z. با این حال پوگاکار، دوچرخه سواری از اسلوونی به قله رسیده است.

بی قرار مثل ورشتاپن، مثل رام، مانند ورزشکار نروژی یاکوب اینگبریگتسن، قهرمان المپیک 1500 متر در سن 20 سالگی(متولد سپتامبر 2000) و ثمره یک تلاش خانوادگی(مربی او پدرش است). ورزشکاری که کار خودش را می کند و به کسی پاسخگو نیست، گروه دیگری از جوانان هم سن و سال خود را رهبری می کند که در استادیوم خالی المپیک توکیو، دنیا را مبهوت خود کردند.

یولیمار، سرزو، گاوی …

اگر استعداد و توانایی را کنار بگذاریم، جسارت ورزشکاران نسل Z، آنها را از قهرمانان زمان های دیگر متمایز می کند: کارستن وارهولم دیگر نروژی(فوریه 1996) پنج مسابقه 400 متر با مانع را در سال دوید و رکوردی را در دو مورد از آنها در جهان شکست که مربوط به سال 92 بود و تصور می شد غیر قابل دسترس است.

 موندو دوپلانتیس سوئدی(نوامبر 99) که قبلاً رکورددار پرش با نیزه جهان در 20 سالگی بود، در 21 سالگی قهرمان المپیک شد و یولیمار روخاس (اکتبر 95)، قهرمان المپیک و رکورددار جهانی پرش سه گام. آثینگ مو(ژوئن 2002)، طلا در 800 متر و مشخص است که او می تواند رکوردهای جهانی 400 متر و 800 متر را بشکند. سیدنی مک لافلین(آگوست 99)، قهرمان المپیک و دارنده رکورد جهانی 400 متر.

نه فقط رام که ورزشکاران جوان دیگر بی پروایی از نسل Z در اسپانیا و در ورزش هایی دیگر نیز ظهور کرده اند.

کارلوس آلکازار متولد می 2003 از مورسیا همان شهری که والورده پیرمرد دوچرخه سواری از آنجا می آید، حالا تبدیل به پدیده تنیس دنیا شده و خود را مهیای تنه زدن به بزرگان می کند.

در بازی‌های المپیک، آلبرتو جینس، متولد اکتبر 2002، قهرمان المپیک در رشته سنگنوردی شد و آدریانا سرزو از کمپولته(نوامبر 2003) برنده مدال نقره تکواندو شد. خوان آیوسو(سپتامبر 2002) قهرمان زیر 23 ساله ها جهان در دوچرخه سواری، یک ماه دیگر در تور جهانی شرکت خواهد کرد.

اینها اعجوبه‌هایی هستند که در ورزش‌های معمولاً کم هوادار و نه چندان تبلیغاتی ظهور کرده اند، اما همچنین شاهد انفجار نسل Z در فوتبال و با صدای بلند هستیم. انفجاری با دستان لوئیس انریکه بی باک که به گروهی از بازیکنان بسیار جوان در تیم ملی اسپانیا اعتماد کرده است.دنی اولمو، پدری، گاوی … نمونه هایی از این دست هستند که در سال 2021 پیراهن لاروخا را به تن کردند.، دنی(می 98) و پدری(نوامبر 2002) در نیمه نهایی یورو 2020 (اسپانیا تنها در ضربات پنالتی و در نیمه نهایی به قهرمان رقابت ها یعنی ایتالیا باخت) و فینال المپیک بازی کردند(نایب قهرمانی با شکست از برزیل).

گاوی(آگوست 2004) برای بازی در فینال لیگ ملت‌ها به تیم ملی اسپانیا ملحق شد. اسپانیا در برابر فرانسه کیلیان امباپه با حداقل گل شکست خورد، امباپه(دسامبر 98) شاید رهبر فوتبالیست های نسل Z باشد که بیشترین شانس را برای شکستن سلطه رونالدو-مسی در دو دهه گذشته را دارد.

منبع: ال پائیس